1970-80 kuşağı ve hatta doksanlar, sonradan Müslüman olup Yusuf İslâm adını alarak ilahiler söyleyen Cat Stevens gibi sanatçılar ile,
sonradan hidayete erip ana-babadan gelme sorgusuz Müslümanlara taş çıkartacak ilmî yetiye sahip olan kişilerin imanıyla gönlünü eğledi.
Ne demek gönlünü eğledi?
"Biz vatandaşlar olarak Müslümanız, demek ki doğru yoldayız, hepiniz bu kapıya geleceksiniz, bütün gâvurlar İslâm'ın hak olduğunu anlayacak!" diye içten içe seviniyoruz.
Fakat aynı insanlar, kendi çocuklarının ellerinin altından kayıp gittiklerini görmedi.
Aslında görüyordu fakat zamana yayılan bozulma, aksi tesir göstertmeden "haşlanan kurbağa" deneyinde olduğu gibi yavaş yavaş oldu.
Hani bir şiir vardı,

Bize bir nazar oldu, cumamız pazar oldu
Ne olduysa hep bize, azar azar oldu

Asıl konu; Geleceğimizin teminatı gençliğimiz bütün günahların içine doğar hale geldi. Müslüman anne babanın evlatları seküler hayatın içine İslamî yetisi yüksek kişilerden mahrum bir halde geliyor.
O kadar ki gençler, lise ve üniversite çağında bütün günahları tatmış bir halde hayata başlıyorlar.
Bunun eninde sonunda geleceği yer, dünyevî zevklere erken tatmin olup yeni arayışlara girecek olmalarıdır.
Ha, eğer deccaliyetin buna karşı yeni zevkler üretme veya oyalama gibi bir çalışması yoksa tatminsizliğin sonu ya intihar ya da başta anlattığımız sonradan hidayete eren kişilerin üstün iman ve ihlâs hassasiyetlerini haiz olmalarıyla sonuçlanacak.
Ve onca batılmış günahın ardından çoğunluk, tekrar dünyayı imanın güzellikleriyle tanıştıracaktır.
Bize düşen öncelikli olarak ümmeti, günaha batmadan önce ahlâk ve mâneviyat öncelikli hayatın içerisinde tutmak olmalı.
Fakat gidişat yukarıda bahsettiğimiz gibi ilerlerse, o hidayet ortamının oluşmasını sağlayacak alt yapıyı kurmak olmalı.
Sonuçta şeytan henüz emekli olmadı, o yüzden şeytanilere karşı imanî ortamı oluşturmak görevimiz. Yoksa cennet kolay değil.